از یک سه پایه استفاده کنید: شما می توانید به صورت دوربین به دست عکس بگیرید، اما برای بسیاری از خانه ها، ممکن است به نوردهی های طولانی تر نیاز داشته باشید (که این استفاده از سه پایه را ضروری می کند). ایزوی بالا تنها باعث ایجاد نویز زیاد می شود، بنابراین استفاده از یک سه پایه بهترین گزینه است. سه پایه سرعت کار شما را کم می کند، اما همچنین باعث تمرکز بیشتر شما بر روی سوژه می شود. شما می توانید از زمان خود استفاده کنید و در اطراف کادر عکس به دنبال کابل های رها شده، یا به هم ریختگی های دیگر بگردید، و قبل از این که دکمه شاتر را فشار دهید، روی ترکیب بندی تصویر کار کنید.

از قابلیت نمای زنده دوربین تان استفاده کنید: من با یک دوربین Fuji X-T10 عکس می گیرم، بنابراین همه چیز نمای زنده (Live View) است، چه با صفحه نمایش و چه با منظره یاب الکترونیکی. اکثر دوربین ها یک گزینه نمای زنده دارند به این معنی که شما می توانید عکس را قبل از گرفتن ببینید. و اگر دوربین شما یک صفحه نمایش قابل چرخش داشته باشد، خیلی بهتر است.

عریض یا واید عکس بگیرید: عکس گرفتن به صورت واید (فاصله کانونی کوتاه) باعث میشود که اتاق بزرگ به نظر برسد، هرچند باید مراقب باشید که در این کار زیاده روی نکنید. اینکه در یک گوشه اتاق بنشینید در حالی که سعی دارید سه گوشه دیگر را در یک کادر جا بدهید، اشتباه است. این کار را نکنید. هر چیزی در محدوده ۱۶-۲۴mm بر روی یک دوربین فول فریم (یا معادل آن بر روی دوربین کراپ که تقریبا برابر است با ۱۰-۱۶mm) عالی است. همچنین لازم نیست همه چیز را نشان دهید. چشم ها و مغز ما شکاف ها را پر خواهند کرد، بنابراین نصف یک کابینت و قسمت بالش های یکی تخت خواب در یک عکس به خوبی جواب می دهند. من از لنز Samyang 12mm برای عکاسی فضای داخلی واید استفاده می کنم.

از پرسپکتیوهای یک یا دو نقطه ای عکس بگیرید: نماهای استانداردی وجود دارند که شما می توانید از آنها عکس بگیرید. در پرسپکتیو یک نقطه ای عکس طوری گرفته می شود که سطح سنسور موازی با دیوار باشد. این نما دیوار کناری را منتهی به دیوار عقبی نشان می دهد و به چیدن (تنظیم) یک صحنه کمک می کند. پرسپکتیو دو نقطه ای جایی است که در آن شما به سمت یک گوشه عکس می گیرید. لازم نیست آن گوشه در مرکز عکس باشد، اما سعی نکنید سه دیوار را نشان دهید.

از نصف ارتفاع اتاق عکس بگیرید: همه ما نمی توانیم از عهده خرید یک لنز تیلت شیفت برآییم تا بتوانیم دائما پرسپکتیو را چک کنیم، بنابراین واقعا ایده خوبی است که دوربین را در ارتفاع نیمه اتاق یا کمی بالاتر از آن قرار دهید و عکس بگیرید. این بدین معنی است که شما می توانید دوربین را مستقیم بگیرید تا دیوارها عمودی بمانند. اگرچه اعوجاج پرسپکتیو را می توان در پس پردازش اصلاح کرد، اما خیلی راحت تر است که آن را در دوربین درست به دست آورید. این هم دلیل دیگری برای استفاده از سه پایه است.

از یک تراز حبابی استفاده کنید: اکثر دوربین ها یک تراز الکترونیکی دارند، اما نه همه آنها. حتی با وجود این تراز، برخی از آنها تنها برای خط افق کار می کنند، و شیب (تیلت) را نشان نمی دهند. به نظر من یک تراز حبابی کوچک که روی کفشک دوربین نصب می شود عالی عمل می کند، و شما دقیقا می بینید چه موقع دوربین هم از طرفین و هم از بالا و پایین میزان است. حالت دوم برای اینکه دیوارها راست به نظر برسند ضروری است.

براکت: هنگام عکاسی از فضای داخلی، اغلب طیف عظیمی از نور در اتاق وجود دارد. از نور بیرون گرفته تا تاریک ترین گوشه های اتاق (به معنی کنتراست یا تضاد نوری بالا). این دامنه دینامیک اغلب بیشتر از آن است که دوربین شما بتواند آنها را در یک عکس ثبت کند. در اینجا براکت گذاری نوردهی (exposure bracketing) دوست شماست. این بدین معنی است که شما یک نوردهی معمولی، یک عکس با ۲ پله نوردهی کمتر، و یک عکس با ۲ پله نوردهی بیشتر می گیرید و سپس آن ها را ترکیب می کنید. مثلا می توان از تابع Merge to HDR لایت روم برای ترکیب این عکس ها استفاده کرد. شما همچنین می توانید از عکس های بیشتری استفاده کنید (اگر وسعت بیشتری می خواهید، ۴ پله کمتر و بیشتر نوردهی کنید) به عنوان مثال، وقتی که می خواهید نمای بیرون یک پنجره را نشان دهید.