آموزش عکاسی: از نوردهی تا تکمیل عکس در پس پردازش:

بسیاری از مردم فکر می کنند که عکاسی در داخل دوربین صورت می گیرد، اما این تمام واقعیت نیست. عکاسی یک فرآیند دو بخشی است که شامل ۱) ثبت نور از یک صحنه، و ۲) شکل دادن به آن نور ثبت شده مطابق با آنچه ذهن شما در هنگام گرفتن تصویر دیده، می باشد. فرآیند ثبت در داخل دوربین اتفاق می افتد، اما بخش شکل دادن به تصویر در کامپیوتر شما صورت می گیرد.

روند ثبت عکس – نحوه یا طرز کار اصلی دوربین عکاسی

ما به دوربین برای کارهایی که واقعا انجام نمی دهد، اعتبار می دهیم. اشتباه برداشت نکنید، ثبت تمام نور در یک صحنه عمل فوق العاده ای است. پیگیری رد میلیون ها نقطه نور یک مسئولیت بسیار مهم و تخصصی است. با این حال، دوربین یک ابزار چندان هنری نیست، بلکه یک دستگاه ثبت با یک هدف واحد – ثبت دقیق نور از سطح اشیاء صحنه – است. اگرچه این هدف می تواند با چالش های نورپردازی پیچیده شود، اما دوربین هنوز هم فقط یک جعبه با یک چشم شیشه ای گرد و تنها یک عملکرد است: ثبت نور.

هنگامی که نور یک صحنه وارد لنز دوربین می شود، بر روی سطح سنسور تصویر دوربین پخش می شود، که یک مدار الکتریکی به اندازه تمبر پستی و حاوی میلیون ها گیرنده نور جداگانه است. هر گیرنده قدرت نوری که به آن برخورد می کند را با مقیاسی به نام «لومن» اندازه گیری می کند. هر گیرنده بر روی این سنسور مقدار نور دریافتی خود را به صورت یک پیکسل رنگی ثبت می کند.

پردازنده تصویر دوربین رنگ و شدت نوری که به هر گیرنده برخورد می کند را می خواند و هر تصویر را بر اساس آن مقادیر اولیه ترسیم کرده، و یک رونوشت مناسب از صحنه اصلی ایجاد می کند. هنگامی که این بیت مپ پیکسل ها از فاصله دور مشاهده می شود، چشم ترکیب آن را به صورت یک تصویر دیجیتالی می بیند.

جادوی واقعی بعد از ذخیره سازی نور بر روی کارت حافظه اتفاق می افتد. تصویری که در ابتدا وقتی فایل را باز می کنید ظاهر می شود، تلاش اولیه پردازنده تصویر برای تفسیر داده های ثبت شده توسط پردازنده تصویر دوربین است. اکثر اوقات، تفسیر اولیه تصویر (JPEG) از این داده ها، ثبت قابل قبولی از صحنه اصلی است، هرچند همیشه اینطور نیست.

پیش تنظیمات: مُد های نوردهی یا حالات عکاسی دوربین

دوربین شما چند برنامه پیش تنظیمات (preset) دارد که سه مورد را در دوربین تنظیم می کنند که بر نوردهی تاثیر می گذارند: دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو (سه راس مثلث نوردهی).

این سه کنترل اصلی، نوردهی شما را تعیین می کنند: سرعت شاتر، دیافراگم، و ایزو (سه راس مثلث نوردهی). پیش تنظیمات یا مُد های نوردهی دوربین (A، S، P و M) به شما اجازه می دهند تا عمق میدان و/یا سرعت ثبت نور توسط دوربین را تعیین کنید.

مُد A یا Av (اولویت دیافراگم) به شما اجازه می دهد تا اندازه گشایش لنز یا دیافراگم (f-stop) را تنظیم کنید، در حالی که دوربین به طور خودکار سرعت شاتر را تنظیم می کند. مُد S یا Tv (اولویت شاتر) به شما اجازه می دهد تا طول مدت گشایش لنز (سرعت شاتر) را تنظیم کنید، در حالی که دوربین اندازه گشایش لنز را تنظیم می کند. حرف P (مُد برنامه) به شما اجازه می دهد تا بهترین ترکیب دیافراگم و سرعت شاتر را تعیین کنید، در حالی که دوربین شما تعادل صحیح نور برای نوردهی را حفظ می کند. حرف M (مُد نوردهی دستی) کنترل کامل بر تمام تنظیمات را به شما می دهد، اما تعادل نوردهی کلی باید برقرار شود.

تنظیمات ایزو یا ISO (سازمان استانداردهای بین المللی) متغیر دوربین شما حساسیت سنسور تصویر دوربین نسبت به نور را تعیین کرده، و به شما اجازه می دهد تا صحنه ها را در نور کم یا روشن ثبت کنید؛ هرچه عدد آن بالاتر باشد، گیرنده نور حساس تر می شود، و به شما اجازه می دهد تا تصاویر را در سطح نور کمتری ثبت کنید.

هیستوگرام

دوربین شما یک گراف یا نمودار کوچک دارد که تقریبا نشان می دهد که دوربین برای ثبت درست نور در صحنه فعلی، چقدر خوب تنظیم شده است. این نمودار طیف نوری که از میان لنز وارد می شود را نشان می دهد و توزیع نور فعلی که تحت تنظیمات نوردهی فعلی ثبت شده است را تخمین می زند. شما با تنظیم سه مورد ذکر شده، می توانید این محدوده نور را تغییر داده و تا حدودی توزیع کنید تا محدوده کامل نور را به بهترین شکل ثبت کنید.

تراز رنگ نور

سایه رنگ یا ته رنگ (color cast) هر صحنه تحت تاثیر دمای نوری که آن صحنه را روشن می کند، قرار دارد. هنگامی که صحنه در فضای باز ثبت می شود، موقعیت خورشید در آسمان و تاثیر پوشش ابر، رنگ نور را تغییر می دهد. دوربین شما حداقل دو راه برای جبران تفاوت دمای رنگ ارائه می دهد (تراز سفیدی خودکار و تراز رنگ از پیش تنظیم شده).

تراز سفیدی خودکار

سنسور تراز سفیدی خودکار (AWB) در دوربین شما به دنبال هر گونه رنگ سفید غالب یا سوژه خنثی در صحنه می گردد و با تلاش برای خنثی کردن آن المان، تراز رنگ کلی صحنه را تغییر می دهد. اما یک فرضیه در مورد AWB وجود دارد که شما می خواهید نورپردازی فعلی از لحاظ رنگ کاملا خنثی باشد.

هر ابری که در معرض نور خورشید قرار داشته باشد، کمی بر خنثی بودن نورپردازی ۶۵۰۰˚ (نور خورشید طبیعی) تاثیر خواهد گذاشت. AWB این تغییر جزئی را در نظر نمی گیرد. اغلب اوقات، این ایده خوبی است. با این حال، برای نورپردازی دقیق در صبح زود یا اواخر بعد از ظهر (ساعت طلایی)، AWB آن رنگ های گرم را خنثی کرده و آن حالت «گرم» را کاملا از بین می برد.

تنظیمات تراز سفیدی از پیش تعیین شده

دوربین شما چندین پیش تنظیمات یا پریست (preset) برای جبران هر گونه ته رنگ ناشی از شرایط نورپردازی خاص دارد. این تنظیمات در قسمت «Settings» هر دوربین دیجیتال نمایش داده می شوند، یا ممکن است ترتیب یا حروف آنها کمی متفاوت باشد. Daylight دوربین را برای ثبت صحنه ها تحت نورپردازی معمول در فضای باز در وسط روز تنظیم می کند. Cloudy/Overcast رنگ ها را به سمت نارنجی تغییر می دهد تا ته رنگ آبی ناشی از فیلتر شدن نور از میان پوشش ابر جزئی را جبران کند.

Shade یک تغییر نارنجی قوی تر برای جبران آسمان کاملا ابری (طوفانی) ارائه می دهد. Flash یک نورپردازی با دمای رنگ بسیار مشابه با Daylight ارائه می دهد و برای آماده سازی سنسور تصویر برای نور روز مصنوعی یا دستگاه های فلاش نوع «Speed light» در نظر گرفته شده است.

Tungsten/Incandescent رنگ ها را به سمت انتهای آبی طیف رنگ تغییر می دهد تا تغییر رنگ گرم تر چراغ های رشته ای را جبران کند. Fluorescent سعی می کند ته رنگ سبز چراغ های فلورسنت گازی را جبران کند.

Kelvin/Custom کاربر را قادر می سازد تا یک تنظیمات تراز رنگ سفارشی ایجاد کند، که در اصل به دوربین آموزش می دهد که رنگ خاکستری «خنثی» چطور به نظر می رسد. تمام این پیش تنظیمات سعی دارند شرایط روشنایی غیر خنثی را اصلاح کنند.

روند شکل دادن یا تکمیل عکس

در حالی که دوربین محدوده کامل نور بازتاب شده در یک صحنه را ثبت می کند، هیچ راهی برای فهمیدن بهترین منحنی تُن ها یا tonal curve برای اعمال بر روی هر تصویر ندارد. بسیاری از اوقات برای تفسیر بهتر نور ثبت شده در صحنه، پنج محدوده تُن ها (هایلایت، یک چهارم، وسط، سه چهارم، و سایه) باید تغییر شکل داده شوند – تصویر آخر را مشاهده نمایید. این فرآیند ترسیم تُن ها، جادوی شکل دادن به نور (همچون یک مجسمه ساز) به صورت یک تصویر معنادار و قابل توجه است.

این روند شکل دادن یا مرحله نهایی، به وضوح تُن ها و رنگ ها در یک عکس دیجیتال می انجامد؛ و باعث می شود شکل نهایی تصویر مانند آنچه که ذهن انسان در صحنه اصلی می بیند، به نظر برسد. اگرچه جنبه تراز کردن رنگ در این فرآیند کمی واضح تر است، اما بازیابی تُن ها در واقع برای ارائه نهایی مهم تر می باشد.

دوربین دیجیتال نه می تواند تمام پویایی طیف قابل مشاهده در یک روز آفتابی را ثبت کند، و نه می تواند بهترین تعادل آن تُن ها را مشخص کند. سنسور تصویر دوربین تنها تمام نور ممکن را ثبت کرده و داده ها را برای مرتب سازی به پردازنده تصویر دوربین ارائه می دهد. تحت نورپردازی کاملا متعادل، این کار خوب جواب می دهد، اما گاهی جزئیات در سایه ها پنهان می شوند و در هایلایت ها (قسمت های روشن) از دست می روند، که به کمک عکاس یا شخص ادیتور (ویرایشگر) برای متعادل کردن تُن ها نیاز دارد.

اینجاست که تک تک نواحی تُن ها (tone-zones) وارد بازی شده، و اسلایدرهای موجود در نرم افزارهای پردازش RAWیا فایل خام (Camera Raw، Lightroom، On1 Camera Raw، Exposure X4) بسیار ارزشمند می شوند. کنتراست داخلی هر تصویر (سفیدی ها، هایلایت ها، تُن های میانی، سایه ها، سیاهی ها) را می توان به یک روش بسیار غیر خطی (بدون هیچ ترتیب خاصی) تنظیم کرد تا جزئیاتی که در غیر این صورت پنهان باقی می مانند، آشکار شوند.

یک عکس کامل نمی شود، تا وقتی که هم رنگ و هم تُن ها برای به دست آوردن حداکثر تاثیر، مطابق با احساس صحنه اصلی به درستی تنظیم شوند. تنها آن موقع تصویر شما برای دیده شدن آماده است. خودتان را برای جای آشکار کردن ماهیت بالقوه هر تصویری که می گیرید، به چالش بکشید. این کار ارزش تلاش بیشتر را دارد.

منبع: لنزک